مصلوب...

نگاه مي کردم به سوراخهاي كف دستهايم ، جاي ميخها ، كه هر لحظه گشادتر ميشد . مي بايست وزنم را با دستهايم تحمل مي كردم . رگهاي دستم دانه به دانه از شدت كشش پاره مي شدند و خون ، مي ريخت روي پيرزن لابد . آن پايين ايستاده بود . تيغ دست گرفته بود و هر بار تكه اي از بدنم را مي بريد . تكه هاي كوچك ، به اندازه ي كف دست . نمي ديدمش . فقط صداي خنده اش را مي شنيدم . سرم را نمي توانستم بجنبانم . سنگين شده بود . گاهي كه مي خواست دادم را درآورد چاقو را فرو مي كرد ، توي گوشت مي پيچاندش و بيرون مي كشيد . عرق سرد مي نشست بر بدنم و من داد مي زدم . كاش كسي بود . دوست داشتم كسي آن پايين باشد . يا روبرويم . يا هرجا . فقط باشد . سكوت آن دره ي وسيع كه ما بر تپه اي مشرف بر آن ايستاده بوديم ، من بر صليب و او بر پاي صليب ، تنها با صداي خنده هاي پيرزن و فريادهاي من مي شكست . و پژواك صداي ما . اما انگار پژواك نبود . انگار آن دورها ، بالاي تپه اي مثل همين تپه ، مشرف بر دره ، كسي ديگر مثل من بر صليب جان ميداد . و عجوزه اي مثل همين پيرزن ، تيغ بر بدنش فرو مي كرد . و هربار كه فرياد من به آنسوي دشت مي رسيد او هم پاسخ ميداد ، با فرياد . شايد هم خيالات من بود . تنها بودم و دوست داشتم كسي باشد . هرجا . عجوزه به نفس نفس افتاده بود . تيغ زدن را رها كرد و ديدمش كه عصازنان تپه را پايين رفت . حالا من بودم و صليب و و رگهايي كه پاره مي شدند و خوني كه از زير صليب ، راه گرفته بود و صداي چك چكش را مي شنيدم روي سنگها . سرم سنگين شده بود . جنباندمش و تكيه اش دادم به ستون عمودي صليب . خش خش خارها را مي شنيدم كه توي پوست سرم فرو مي روند . فرياد كشيدم . آني كه آنسوي دشت بود هم . اين بار نه پس از من . اين بار همصدا . آفتاب از پشت ابر بيرون آمد . نورش چشم را مي آزرد . چشمانم را بستم . دستانم سبك شده بود . هرچه رگ بود پاره شده بود حتمن . سر گرداندم . چشم باز كردم . همان قمري كه هميشه مي آيد مي نشيند پشت پنجره ي اتاقم ، نشسته بود روي دستم . جاي زخم ها را نوك مي زد . از نوكش خون مي چكيد .

 

پنجره را باز کن که ميخواهم هواي تو کنم
آينه را بياور کنار پنجره
به هواي تو
هزار چشم خيابان را قاب بگيرم
هو کنم.

 

امروز از صبح  تو خونه تنها م 
 خونه ي خالي بايد طعم چيزاي خوب خوب رو بياره زير دندونت. بايد مغزت پر بشه از نقشه. بايد فکر کارهايي رو بکني که نمي توني در حضور ديگران انجام بدي. اما خونه ي خالي واسه من مزه ي زهر مار وينستون لايتس مي ده که کنار پاکتش نوشته دخانيات عامل اصلي سرطان و براي سلامتي زيان آور است , و برام از جهنم هم ترسناکتره !!!

زندگى ! آخ اگر آدرست را داشتم ! آخ اگر داشتم ! خوب مى‌نشستم تا ته بهت فكر مى‌كردم و بعد نتيجه‌اش را پست مى‌كردم در خانه‌ات. نتيجه‌اى كه دقيقا بوى‌ زندانى كه ساخته‌اى را بدهد : تهوع.

...

دچار بي موضوعي مزمن شده ام
چيزي ندارم كه بنويسم ! جدي ميگم !
(دست خالي اگر باشي آزادتري)
شدم مثل  کساني که فقط در عرصه ي کاغذ و کلمات و حرف لگد پراني مي کنند ...
و براي خالي نبودن عريضه بادهاي هوا را زنجير مي کنند ...
خسته‌ام. دل‌ام هيچ چيز نمي‌خواد اين روزها
هيچگاه دلم پايش را از گليم خودش درازتر نکرده است! آرزوي محال داشتن مثل اميد بستن به سراب است که تنها عطش را مي افزايد
پس من هم بخودم اميد واهي نميدهم و آرزوي محالي نميکنم...
اينجا که نشسته ام ? پشتِ سيستم? پنجره است.
درخت هست? کلاغ هست ? آسمان هست ? زمين هست ? برف هست ...
من هستم و تظاهري ديوانه کننده،ديگر دارم بي توان ميشوم ،ناراحتيهايم گويا تهنشين شده اند،نميخواهند دست از جانم بر دارند تا بيتابم نکنند دست بردار نيستت
من هم نميدانم کي سرب همه تنم را گرفت ،شايد هم فولاد باشد هرچيز نفرت انگيزي که هست ،مرا با نخي نازک سر پا نگه داشته من آويزانم ولي هنوز سرپام ،هنوز هستم
باز جاي اميدش باقيست که همراه همه اينها اميد هم دست از سرم بر نميدارد و کساني که عجيب مرا به خود وابسته کرده اند
احتياج مبرمي به يه بسته چسب زخم دارم تا پاره هاي تنم را وصله کنم تا بتوانم تاب بياورم،تا آن روز ،تا آن روز...
باز هم حرف نيچه  : "هر آنچه مرا از پا نيندازد قوي ترم مي سازد
با هر زخم استوارتر از پيش مي ايستم و قد علم مي كنم براي هزاران هزار شكست و اندوه ديگر.
 مكبثي شده ام در تراژدي/كمدي كه دو بازيگر بيشتر ندارد : من در يكسو و تمام هستي در سوي ديگر.
بگذار حريف بايستد به تماشاي مني كه هر بار مي جنگم و هر بار شكست مي خورم. زانو نمي زنم.
باز از نو سر بر ميدارم و از نو مي جنگم و از نو مي بازم.
بگذار دنيا بايستد به تماشاي بازنده ي مدام يك رستاخيز مكرر : بازنده اي كه سر خم نمي كند

فهميدم اشکال کجاست ،اما تنها جايش، مشکل را حل نميکند،...
تنها چيزي که شامل همه چيز ميشود برايم همين است ،سه نقطه...
سه نقطه اي که پاياني برايش نيافته ام هنوز .

معشوق من؟؟!!

اهاي معشوق من !
باور نمي کنم اگر بگويي زمين گرد است
با تو ميان ابرها راه نمي روم
ونمي ايستم زير يک چتر
وقتي که باران ببارد

نه بلند بالايي
نه بزرگ
وبا تمام ظرافت هاي پست مدرنت
شبيه انسان هاي مسلول غارنشيني

با اين همه تنگ مي شود دلم
وقتي که نيستي
به اندازه ي سوراخ يک سوزن !
اما
حل مي کنم تو را
با چرخش مداوم يک قاشق
در استکان چاي بعد از ظهرم
اهاي معشوق من !

پ.ن ----------------------------------------
كساني كه يكهو توي زندگي ت پررنگ مي شوند بالاخره يكجا ، يك وقت ، مسير زندگيت را تغيير مي دهند . خودت بفهمي يا نفهمي مهم نيست . مهم اين است كه اين اتفاق مي افتد . شنيدي مي گويند هيچ اتفاقي بيخود براي آدم نمي افتد ؟! من باور دارم كه همينطور است ! باور دارم كه اتفاقي نيست وقتي رنگ يكي ميان اطرافيانت يكهو پررنگ مي شود و يك تكه ي گنده از ذهنت را اشغال مي كند . حالا به هر دليلي كه باشد . يارو بالاخره يكجا تغييري ايجاد خواهد كرد . شك نكن . مثل وقتي كه داري راه مي روي توي خيابان و به ري استارت فكر مي كني . به اينكه چقدر خسته اي و دوست داري همه چيز همين جا تمام شود يا بهتر بگويم كاري كني كه تمام شود و يكهو ... بوممممم ! همه ي صداها مي روند پشت پرده ي يك وزوز و بعد يك سكون و سكوت كامل مي پيچد توي گوشهايت . سر بالا مي كني و مي بيني در بيست متري ت يكي پخش زمين شده و مغزش پاشيده كف آسفالت . از آن بالا آمد انگار ؟ بالاي سرت را نگاه مي كني . و باز نگاه مي كني به جسم بيجاني كه روي آسفالت افتاده . كم سن است . شايد 22 يا 23 . بلوز راه راه پوشيده و شلوار جين آبي . چشمهايش بازند . كجا را دارد نگاه مي كند ؟ بي اختيار جلو مي روي . سه چهار متري اش مي ايستي . سكوت دارد كرت مي كند . چشمهايش بازند . كجا را دارد نگاه مي كند ؟ انگار توي چشمهاي تو ! حس ميكني تكه اي از توست كه اينجا افتاده . روي اين آسفالت . و با اين مرگ جيغ چيزي دارد بهت مي گويد . " كساني كه يكهو توي زندگي آدم پررنگ مي شوند بالاخره يكجا ، يك وقت ، مسير زندگيت را تغيير مي دهند" . از لاي سكوت ، تيك تاك صداي ساعت سوآچش را مي شنوي . يك . دو . سه . چهار . پنج . شش . شش بار زنگ مي زند . ساعت شش . صداها كم كم دارند باز مي گردند . ملت هجوم مي آورند سمت تو و پسرك . و يكهو مي بيني خون از دهانش جاري شد روي آسفالت . مردمك چشمهايش بي حالت مي شوند و پلكهاش مي افتند روي هم . خداي من ! زنده بود اين مدت ؟! روبرو را نگاه مي كرد ؟! روبروش ايستاده بودي ؟! ... تو را ؟! ...
توي نگاهش چي بود آن لحظه ي آخر ؟! هرچي تو بفهمي ، همان . و همان چيزي كه مي فهمي مسير زندگي ت را تغيير خواهد داد . خودت بفهمي يا نفهمي مهم نيست . از من مي پرسي توي نگاهش چي بود ؟! نمي دانم . هنوز سردرگمم . اما شايد "سكون" .
جمعيت هل مي دهند . از هم مي پرسند چي شد . شل شدي . الان است كه بيفتي . ستوني چيزي نيست بهش تكيه بدهي يا آشنايي كه دستهاي عرق كرده ت را بگيرد و بكشدت عقب ، وقتي دارند جسد پسرك و پاشيده هاي مغزش را از روي آسفالت جمع مي كنند .
توي نگاهش چي بود ؟!
تمام راه مانده تا خانه را مي دوي و گريه مي كني .
براي کي ؟!
او ؟!
چرا ؟!
نمي داني .

با تمام بي کسي هايم کسي دارم هنوز

به هيچ
به گوشه هاي خلوت پناه نمي برم
به تو حتی
و اين آسمان
که تا انتهايش آسمان است
تمام عرض شانه هايم را هم که طي کني
به من نمي رسي
آن قدر وسيع هستم
که توي خودم گم شوم

 

انتظار

 و رشک میبرم
 به واژه ها که از درون
گلوگاهت را
بوسه میزنند
               "اسماعیل خوئی"

...

کوچک تر که بودم
زمين اين قدرها هم که مي گويند
نمي چرخيد

   مي چرخد
   دور سرم اسماني که
   يرنده هايش را از دست داده است
            دست هايم بزرگ شده اند
            با اين همه هنوز
            کم مي ايند انگشت هايم
                      براي ...    
                      يک
                      دو
                      سه 
                      چهار
                         پنج عصر بود که
                         زنگ ها را زدند
                         وتمام نقشه هاي جغرافيا روي سرم خراب شد
                         و من انقدر توي خودم فرو رفتم 
                         که مچاله شدم
                              ميان کتاب هايي 
                              ورق  ورق
                                  پيرم
                                  که کودکي ام را از ياد برده ام
                                  با باد بادکي که رها شد از دستش
                                  وزمين با تمام جاذبه اش
                                               ،که مي گويند 
                                  آن را به من برنگرداند
                           بر نمي گردند
                           نه گنجشک ها به خواب بلند سيم هاي برق
                           نه روزهايي که
                           روز به روز پشت نيمکت هاي چوبي
                           خودم را زير ناخن هايم مي جويدم
                         
                            جويده جويده
                           باانگشت اشاره
                           تمام سوال هاي دنيا را مي پرسيدم
                           و به سادگي نمي دانستم
                           که معلم ها تمام جواب هاي مرا
                           قورت داده اند
                           بالا نمي آيد
                           بالا نمي آيد اين ماه
                           به آسماني خالي که
                          زندگي ام را پر کرده است
                                       از آدم هايي
                        که هر وقتي  بيايند 
                        مي روند
                        اينجا
                        از هر کسي که بپرسي
                        مي گويد  زمين گرد است
                        خورشيد روزها طلوع مي کند و
                        شب ها غروب
                        و انگشت هاي من هر روز ده تاست
                        يک  دو  سه  چهار  ينج عصر بود
                       که                                           
                     زنگ ها را زدند
 

برگی جدید...

دانته ایتالیایی درکمدی الهی میگوید:"آنگاه که انسان به عشق راستین اجازه ظهور دهد،آن ساختارهای نهادینه ی پیشین نابود میشود
و توازن هر چه درست و حقیقت می پنداشتیم بر هم میخورد .جهان زمانی حقیقی است که انسان عشق را بشناسد...پیش از آن زندگی میکنیم،با این خیال که عشق را میشناسیم
اما شهامتش را نداریم تا آنطور که هست ،با آن روبرو شویم
"عشق نیروی وحشی است اگر بکوشیم مهارش کنیم نابودمان میکند.اگر بخواهیم اسیرش کنیم ما را به بردگی میکشاند،اگر سعی کنیم آنرا بفهمیم در سرگشتگی و حیرانی جایمان میگذارد."

وقتی زندگیمان را برای کسی تعریف میکنیم،سرانجام پی میبریم که بیشتر مردم مشکل ما را تجربه کرده اند و اگر تنها نباشیم نیروی بیشتری پیدا میکنیم تا بفهمیم کجا را اشتباه رفته ایم و میتوانیم تغیر مسیر بدهیم(دقیقا مثل کاری که من انجام دادم) .
در اسطوره ها،پهلوانی یونانی به نام تزئوس،به درون هزار تویی رفت تا هیولایی را بکشد.معشوقه اش آریادنی،کلاف نخی به او داد تا در طول راه کم کم بازش کند و موقع بازگشت گم نشود(شاید نخ آریادنی درست در جای منتظرم است و من باید پی برم و برای تغییر سرگذشت و زندگی ام همت کنم
مدتهاست طعم ناشناخته ها و ماجراجوی را نچشیده ام ،درصد آدرنالین خونم کم شده
سرگذشتم دیگه پیر شده بود،وزنش مدام بیشتر از حد تحملم میشد،هر روز نسبت به خطر کردنم بیشتر سخت میگرفت
اما الان سبکم،بسیار سبک،حتی اگر روی ابرها هم راه برم روی زمین نمی افتم...
اگر فقط یکنفر ،یکنفر توی دنیا شاد باشه دنیا شاد تره
 عشق تنها چیزیست که هوش و خلاقیت را فعال میکند
من میتوانستم عشق بورزم،میشد دلم برای کسی تنگ شود ،اطرافیان سزاوار بیشتر از کلمات بودند،اما من همین کلمات،کلمات ساده را نیز دریغ کردم و هرگز بر زبان نیاورده ام... .
عشق به همین شکل از بین رفت .این اتفاق وقتی افتاد که میخواستم قواعد دقیقی برای ابراز عشق وضع کنم...
هر روز فرصتی دوباره است و لحظه ای جادویی دارد،تصمیم گرفته ام جوری زندگی کنم که انگار امروز آخرین روزیست که چشمانم را میگشایم،باید به قلبم اعتماد کنم تا از زندگی لذت ببرم...
در زندگی لحظاتی وجود دارد که باید کورکورانه به حس اشراق خودمان اعتماد کنیم و او هم بهترین هدایت را میکند

ترس از نتیجه قبل از عمل...؟!

خوشحال نيستم اما ناراحت هم نبودم. در کل همه چيز عاديه، فقط مشکل اينجاست که نه مي تونم بخندم نه مي تونم گريه کنم
اين روزا مثله سريال هاي  تکراري تلويزيون ميگذره  ... همه چيز کليشه شده. حتي خيابونا. چيزي نمي تونه اين دلتنگيه احمقانه رو از بين ببره جز  قدم زدن(متر کردن خيابون ). چه قدر مسخرس که خيابون تنها دواي درد آدم باشه .راستي، شايد هر روز چند بار از اين خيابون ميگذرم اما هنوز نمي دونم چند تا درخت توشه
به دوستام نگاه میکنم احساس ميکنم ما ديگه  هيچ نقطه مشترکي باهم نداريم هيچ چيز نيست
خیلی ازشون دورم ،فاصلم پر نشدنی شده
 ولی آخه چرا؟
يه چيزي کمه،ولي چي؟!!
هاها! من ديوونه ام! من حتي براي خودم هم غير قابل پيش بيني هستم
 به يه آسپرين قوي نياز دارم...
ولی آخه دردم چیه؟
آدماي ترسو هيچ وقت گريه نمي کنن. غمهاشون رو نميشمارن.هميشه مي خندن. کسي از دل آدماي ترسو خبر نداره. کسي باهاشون همدردي نمي کنه به خاطر   همين اونا انقدر غصه مي خورن تا بميرن.زندگي برای آدماي ترسو کار ساده اي نيست
کاش آدما قدرت گريه کردن رو داشتن
ترسوام درد دیگم اینه ،واژه جدای ناپذیر از تصمیماتم من حتي از دلتنگ شدن هم مي ترسم. مسخره ست نه؟! آدم اگه کروکوديل  رو هم هر روز ببينه بالاخره بهش عادت مي کنه! با اين حال من هنوز از دلتنگ شدن مي ترسم. از عادت کردن میترسم،وابستگی ...
مي خوام برم دکتر ببينم براي مرض بي حوصلگي دارويي چيزي کشف شده يا نه؟! براي مرض بلاتکليفي چطور؟! دومي خطرناک تره
بخودم میگم:"يه راهي پيدا کردم که هميشه با هم دوست باشيم
هر چي من مي گم تو انجام بده"
رفيق ... اينها درد دل نبود !  کسالت اعصاب هم ندارم ... فقط خواستم دردم را معنا کني ...  همين!

پ.ن:اگه یخورده لوس بود ببخشید آخه توقعی نداشته باشید که این موقعه شب و با فشردگی برنامه هام از این بهتر آپ کنم.

رنج تنهایی...

خلاء عاطفي شديد امروز عود كرده بود
اين روزهام پر شدند از تجربه هاي آزاردهنده
گفته بودم تجربه هاي ناخوشايند اين روزها تمامي ندارند برايم
 يه دختره به برد نگاه مي کنه. نمره ها رو مي زنند اون جا . بغضش مي ترکه يه دفعه اي. نمره اش لابد خراب شده.
 با خودم مي گم . براي چي داره گريه مي کنه؟ دلم مي خواد من هم براي نمره ام گريه کنم.
 نمي تونم اما. اين همه سال گذشت و حتي نتونستم براي نمره ام گريه کنم. حتي وقتي صفر شدم اشکم در نيومد
اما امروز خیلی دلم میخواد گریه کنم
روی نیمکت نشستم یهو احساس میکنم  همه غریبن ، دلم برای هیچکس   تنگ نمیشه دیگه
انگار تاریخ انقضای همه برایم گذشته دیگه جای تو دلم ندارند دلم خالی خالی خالی... است
هر چه فکر ميکنم هيچ چيز مرا به زندگي وابستگي نميدهد
هيچ چيز و هيچ کس...
عجب احساس نفرت انگیز ،نکبتی دارم
نزدیک است  بقض خفه ام کند،اما نه من گریه نمیکنم
کاریست که مدتهاست انجام نداده ام سخت است،اما فرو دادن بقضم سخت تر ،رهایم نمیکند
گویا برای خروجش راهی جز چشمانم نیافته
چطور چنين چيزي ممكن است ؟ چطور ممكن است همه چيز در عين استواري تمام و کمال اين چنين از هم گسسته و شكننده و نابود به نظر بيايد ؟
به ناگاه احساس کردم  من ماندم و ويرانه اي پيش رويم
زير نگاه هاي پرسشگري كه چشمانت را هميشه خشك مي خواهند
گریه ام می گیرد...
كسي اين روزها شانه گرو نمي دهد به ديگري براي اشك
احساس سبکی شدیدی میکنم ،حس سبکی کسی که تمام ناگفته هایش را گفته و سبک شده، آزاد ،رها...
حاضر بودم هرچي دارم بدهم كه زندگي تو صبح امروز باقي بمونه ! واسه هميشه
اما زمان مثل هميشه پيروز ماجرا بود
گفته بودم تجربه هاي ناخوشايند اين روزها تمامي ندارند برايم
احساس ناب آزادی تمام شد و من ماندم و من و
خلاء عاطفي شديدی که امروز عود كرده بود...
رنج عظيمي است ، بودن ! دردي است كه درمان ندارد. زخمي است كه هر مرهمي روش بگذاري پس مي زند
به واسته بودنم باید باشم،و باز لبخند بزنم و بشم همون سارای همیشگی برای کسایی که
كه مدام مي‌خوان ازت يه عروسك بسازن كه دقيقن همون‌جوری بشی  كه خودشون دوست دارن، مسرور.
وقتي ناراحتن تو هم ناراحت باشي و همراهشون غصه بخوري. وقتي شارژ و سرحالن هم لطفن سعي كن يه جوري باشي كه حالشون رو نگيري
اما الان دوست دارم تنها باشم.
بدون حضور همه‌ي اونايي كه هر لحظه از بودن‌شون بار تنهايي‌ت رو هزاران بار سنگين‌تر مي‌كنن
.اما چاره ای نیست اجبار هر بلای سر آدم می آورد
شگفتا كه این کاراز پايم نمي اندازد ! شگفتا كه شده ام مصداق حرف نيچه كه روزي برايم مسخره مي نمود : "هر آنچه مرا از پا نيندازد قوي ترم مي سازد" !

یلدا...

 شب يلدا ...
شب که کش مي آيد و تمام نميشود،عقده خورشيد را در دل آدم زنده ميکند،
آيا ميتوان در اين شب در گوشه اي از خانه نشست وتنها ماند،
تنها در شبي که پايان ندارد،در شبي که ماه هم نميتابد
شب يلدا،شب عاشقان بيدل است،شب همه آدمهايي که زخم خورده اند و زخمهايشان را براي خودشان نگه داشته اند
"زخماي آدما سرمايه س،سرمايه تو با اين و اون قسمت نکن،داد نکش،هوار نکش،صبور و آروم و بي صدا همه چيز رو تحمل کن..."
بايد گريست ،در تنهايي گريست .لا به لاي خاطراتي که مثل برگهاي پائيزي روي زمين ولو شده اند،قدم زد و از تک تک آنها زخم خورد
"بايد اينقدر خراشت بده تا از تيزيش کم بشه"...

نقل قولهای داخل گیومه از فیلم شب یلدا

نمیدونم میتونم فردا بگم "ديشب شب يلدا بود
هرچند من مثل هميشه ساعت 12 خوابيدم وباز هم نفهميدم که آن 5/2 دقيقه اضافي کجاست!!"
.یا باید بگم" در کناره یه گروهان آدم شب خوبیرو گذروندم..."

پ .ن:دیشب در کنار یه گروهان آدم(9 نفر )شب خوبیرو داشتم آخه بعضی موقعه ها فقط خودت نیستی که تصمیم میگیری
دیشب به شدت دندون درد و سردرد گرفتم و اصلا نتونستم بخوابم
زخم کف دستمم خیلی اذیتم (هوا شدیدا مه آلود بود)